Ο χωρίς σκέψη σεβασμός προς την εξουσία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας...

Albert Einstein

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Στο Σχιστό χαραμίζονται χιλιάδες ανθρώπινες ζωές....

Στο Σχιστό, σε όλο το χώρο «ανασαίνει» μια σκέψη, μια αγωνία, μια ελπίδα: Για ζωή. Μια ζωή που βλέπουν να εγκλωβίζεται σε κάποια τετραγωνικά ακινησίας και αδημονίας. «Ηρθαμε εδώ να σώσουμε τις ζωές μας και όχι να τις χαραμίσουμε», μας λέει χαρακτηριστικά ένας από τους περίπου 1.800 Αφγανούς που διαμένουν στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στο Σχιστό. Εγκλωβισμένοι, ελπίζουν, κόντρα στις τραγικά δυσάρεστες εξελίξεις που παραβιάζουν απροκάλυπτα τα δικαιώματα των προσφύγων, ότι θα βρουν το δρόμο για τον τελικό τους προορισμό, κυρίως τη Γερμανία. Μας ζητούσαν ενημέρωση για τις αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας και όταν τους μεταφέρουμε τις κατευθύνσεις που θέλουν να τους βαφτίζουν μετανάστες και να επιστρέφονται στην Τουρκία, περιμένουν... κάποια άλλα λόγια που θα το αναιρούν.
Νιώθουν «κολλημένοι» στο χώρο και η σκέψη είναι στο ταξίδι. «Ανοίξτε τα σύνορα», «δεν είμαστε φυλακισμένοι. Παρακαλούμε ελευθερώστε μας τώρα», έγραφαν τα πλακάτ που κρατούσαν κάποιοι Αφγανοί, την Τετάρτη, σε διαμαρτυρία που πραγματοποίησαν, με πορεία προς την πλατεία Βικτωρίας. «Αγαπάμε την πατρίδα μας, αλλά αναγκαστήκαμε να την αφήσουμε γιατί μας σκοτώνουν», μας λέει ένας Αφγανός που βρίσκεται περίπου 10 μέρες στο Κέντρο στο Σχιστό. Ξεκίνησε από το Αφγανιστάν, κατόπιν έφτασε στο Πακιστάν, στο Ιράν και την Τουρκία και από εκεί στην Ελλάδα, με προορισμό την Ευρώπη. «Θέλουμε να ανοίξουν τα σύνορα» μας λέει ένας άλλος Αφγανός, ο οποίος μας αναφέρει σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης στο χώρο του Σχιστού, ότι έχει κρύο και έλλειψη φαρμάκων. Ιώσεις, πνευμονία ή αλλεργίες είναι κατά κύριο λόγο τα περιστατικά που σημειώνονται, ενώ σύμφωνα με τους υπεύθυνους του στρατού, που έχει αναλάβει τη μέριμνα του Κέντρου, όταν προκύπτει κάποιο σοβαρό περιστατικό μεταφέρεται με το ΕΚΑΒ.
«Εδώ είναι σαν φυλακή», μας λέει ένας Σύρος που έφτασε στον Πειραιά και από εκεί στο Σχιστό, μαζί με άλλους συμπατριώτες του. Δεν έμειναν καθόλου στο Κέντρο και επέλεξαν να συνεχίσουν το δρόμο τους. Κρατώντας τα απολύτως απαραίτητα είδη, εμφανώς ταλαιπωρημένοι όλοι, ανάμεσά τους μικρά παιδιά και ένα μόλις μερικών μηνών, κινούν για την Καβάλα. Ξέρουν μόνο το όνομα, τίποτα άλλο...
 αναδημοσίευση απο τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια: